Η σκιά μου κι εγώ

Στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό συνάντησα τη σκιά μου… ξαφνικά χάρηκα που είδα αυτήν τη γνώριμη φυσιογνωμία μέσα στην πλήξη μου! Άρχισα να την ακολουθώ κι αυτή με τη σειρά της να ψηλώνει, μετά να κονταίνει, μετά να χοντραίνει και να αδυνατίζει… λες και με κορόιδευε! Μετά έγινε βιαστική, για μια στιγμή μου φαίνεται πως έτρεχα να την προλάβω. Την άφησα να προχωράει μόνη της. Βαρέθηκα να τρέχω, όλη μέρα τρέχω. Απογοητεύτηκα όταν με άφησε πίσω της, μαζί της χάθηκε και η παιχνιδιάρικη διάθεσή μου. Αργότερα διάβασα για λίγο στο κρεβάτι, αποκοιμήθηκα με το πατζούρι ανοιχτό και το φως αναμμένο. Άνοιξα τα μάτια μου και στην αγκαλιά μου είχα ακόμη το βιβλίο. Ωχ, τι είναι αυτό στον τοίχο;